Bloedhond

Geschiedenis

De bloedhond, oorspronkelijk een relatief zware jachthond met een zeer goede neus, is afkomstig uit België. Hij wordt ook wel Sint-Hubertushond genoemd, naar de heilige van de jacht. Hij werd gefokt in de Sint-Hubertusabdij in de Belgische Ardennen. De populatie is altijd klein en exclusief geweest. In de achtste eeuw werden deze honden al door de adel en de hoge geestelijkheid gebruikt voor de jacht. Men zegt dat later ook Karel de Grote een groep Sint-Hubertushonden had. In de tiende eeuw werden er vanuit de Sint-Hubertusabdij elk jaar drie koppels honden naar de Franse koning gestuurd, zodat er ook in Frankrijk een populatie ontstond.

Met Willem de Veroveraar kwam de Sint-Hubertushond in 1066 naar Engeland, en verspreidde zich daar. Dat is maar goed ook, want tijdens de Franse Revolutie (1789) werd de Franse adel vernietigd met alles wat daarbij hoorde.

De naam ‘bloedhond’ heeft hij in de zestiende eeuw gekregen, mogelijk doordat hij van verre het bloed rook van het aangeschoten wild. Er is echter ook een andere verklaring voor zijn naam: de bloedhond zou door ‘zuiver’ fokken ‘van zuiver bloed’ zijn.

Aan het begin van de 20e eeuw veranderde het Engelse jachtwezen zodanig dat de bloedhond overbodig werd. Een groep liefhebbers ging door met fokken, en bracht de hond uit op shows. Er werd gefokt op een nog zwaardere hond, met langere oren en nog meer rimpels in het gelaat. De bloedhond betaalt daarvoor tot op de dag van vandaag de prijs, in de vorm van aandoeningen waarvan hij een leven lang last kan hebben.

• Vorige
• Volgende