Na een aantal nare incidenten tijdens de Olympische Spelen in Tokyo is er opnieuw veel discussie over de deelname van paarden aan het evenement. Wat ons betreft volledig terecht! De dieren worden tot allerlei handelingen gedwongen die volstrekt ingaan tegen hun natuurlijke gedrag. Daarbij lopen ze ook nog eens een groot risico op blessures en verwondingen, soms met de dood tot gevolg.
Paardensport is dierenleed
Tijdens het rijden van topsport met paarden staat de sportieve prestatie vrijwel altijd boven dierenwelzijn. De dieren móéten op het moment suprême presteren en komen daarbij onder hoge druk te staan. Ze worden bereden met behulp van pijnlijke dwangmiddelen als zwepen, sporen en een bit in hun mond. Niet alleen tijdens wedstrijden, maar ook tijdens trainingen moeten paarden veel pijn doorstaan. Een groot aantal paarden krijgt blessures of valt vroegtijdig uit omdat ze de training niet aankunnen, deze dieren zie je niet terug op de wedstrijden.
Groot risico op blessures en verwondingen
Voor deze Olympische Spelen vlogen maar liefst 325 paarden naar Tokyo. Daarvan heeft zo’n 7 tot 10 procent gedurende het evenement een blessure opgelopen. Tijdens eventing (een parcours met extreme hindernissen) zijn meerdere paarden hard gevallen. Eén paard raakte daarbij dusdanig gewond dat een dierenarts het dier liet inslapen.
Bij de moderne vijfkamp krijgen ruiters via loting een voor hen onbekend paard toebedeeld voor een springparcours. Doordat ruiter en paard niet op elkaar zijn ingespeeld, gebeuren er zeer veel ongelukken. Zes paarden wilden dit jaar helemaal niet springen, zij werden met grof geweld gedwongen. De beelden van een gefrustreerde en huilende Annika Schleu gingen de hele wereld over. Haar coach werd zelfs gediskwalificeerd omdat ze Annika aanspoorde het paard nog harder met de zweep te slaan.
In de dressuur zien we vrijwel alle paarden in een zeer schadelijke houding lopen: met de kin op de borst. Deze zogenoemde lage, diepe, ronde houding (LDR), ook wel rollkur genoemd, is erg slecht en oncomfortabel voor het paard. Desondanks wordt die veel gebruikt om het paard volgzamer te maken.
Aangeleerde hulpeloosheid
Ruiters vertellen graag dat je een paard niet kunt dwingen om iets te doen waar het geen zin in heeft. Dat is een misvatting, want waarom gebruiken ruiters dan zoveel dwang? Door het toepassen van ouderwetse trainingsprincipes wordt een paard vanaf veulen af aan geleerd dat het geen keuze heeft. Met angst voor de zweep of door pijn van het bit in de mond, wordt het paard net zolang over de eigen grenzen gedwongen tot het geen eigen wil meer heeft. Het resultaat van deze training staat bekend als aangeleerde hulpeloosheid. Alleen paarden waarbij de training aanslaat, eindigen op topniveau. Dieren die dit fysiek of mentaal niet aankunnen, vallen af.
Paarden kiezen niet voor topsport
Sportruiters blijven zich beroepen op de goede behandeling van hun paarden, maar dat is altijd vanuit het menselijk perspectief bekeken. Mensen kiezen er zelf voor om zichzelf als topsporter tot het uiterste te drijven. Voor paarden is dat geen keuze, zij worden gedwongen. Bij geen enkele wedstrijd met paarden staat het dierenwelzijn op de eerste plaats. Deze dieren hebben niets te zoeken op de Olympische Spelen.
