Berner sennenhond

Geschiedenis

De van oorsprong Zwitserse Berner sennenhond stamt waarschijnlijk af van honden die met de Romeinen mee over de Alpen kwamen om de wacht te houden en het vee te drijven. Het waren zwarte, dogachtige honden, die zich mengden met de plaatselijke herdershonden. Er kwamen verschillende typen boerenhonden uit voort – grotere en kleinere, meer en minder dogachtig – die vrij veel overeenkomsten vertoonden. Ze werden Dürrbächlers genoemd, naar het dorpje Dürrbach in het kanton Bern. Eeuwenlang werden ze gehouden door boeren en herders. De selectie was streng: niet op uiterlijk, maar op werk en karakter. Een hond die niet voldeed, werd weggedaan of opgegeten. Men kon het zich niet permitteren zo’n hond te voeden.

De Dürrbächlers waren krachtige trekhonden, die huis en erf bewaakten, goed met vee werkten en geen jachtinstinct hadden. Dat alles maakte hen zeer gewild – ook in de stad Bern, waar veel behoefte was aan trekhonden. In de loop der tijd kwamen er echter andere rassen in de mode als werkhond, en in de tweede helft van de negentiende eeuw was de Dürrbächler bijna uitgestorven.

Franz Schertenleib uit het Zwitserse Burgdorf ging in 1892 op zoek naar de laatste exemplaren, en is daarmee gaan fokken. In 1902 werd de Dürrbächler voor het eerst tentoongesteld als apart ras. In 1907 werd de Schweizerische Dürrbachklub opgericht. In 1908 werd de naam ‘Dürrbächler’ veranderd in ‘Berner Sennenhund’ (Sennen zijn Alpenherders). In 1910 was er een speciale show voor Berner sennenhonden in Burgdorf. Er werden 107 Berners geshowd; 75 procent daarvan werd goedgekeurd als fokdier.

Tot zijn dood in 1933 hield Franz Schertenleib zich bezig met het fokken van deze honden. Zijn inspanningen hebben helaas niet kunnen voorkomen dat de Berner sennenhond van nu een ziekelijke hond is met een groot aantal erfelijke aandoeningen en een zeer korte levensverwachting.

• Vorige
• Volgende